به به، چه نمازی! | سعید طلایی

سعید طلایی

ابریق می مــــــــــــــــــــرا شکستی ربی                   بر مـــــــــــن در عیش را ببستی ربی

من می خــــــورم و تو می کنی بد مستی                   خاکم به دهن مگر تو مستی ربـــــی

*************

نا کرده گنه در جهان کیست بگو                      آن کس که گنه نکرد چون زیست بگو

من بد کنم و تو بد مکافات کنی                      پس فرق میان من و تو چیست بگو

دل ، دیدن رویت به دعـا می خواهد                                     وصلت به تضرع از خدا می خواهد

هستند شکر لبان در این ملک بسی                                      لیکن دل دیوانه، تو را می خواهـد

ز پیر جهـــــــان دیده کردم سئوالی                             که بهر معیشت ز مال و بضـــاعت

چه سرمایه سازم که سودم دهد؟ گفت:                            اگر می توانی قنــــــاعت ، قناعت

هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق             بر او نمرده به فتـــــــــوای من نماز کنید

از بس که شکست و باز بستم توبه                                      فریـــــاد همی کند ز دستم ، توبه

دیـــروز به توبه ای شکستم ساغر                                      امروز به ســــاغری شکستم ، توبه

هنرمنـــدان عالم را یکی پند                     از این بیچـاره می باید شنیدن

به کوه قـــاف رفتن پا برهنه                      وز آنجا سنگ صد من آوریدن

به آتشدان فرو رفتن نگـونسار                    ز پلک دیــده آتش پاره چیدن

به دندان رخنه در فولاد کردن                     ز ناخن راه در خـــــارا بریدن

به فرق سر نهادن صد شتر بار                    ز مشرق جـانب مغرب دویدن

بسی بر "جامی"آسـانتر نمایـد                  ز بار منت دونــــان کشیدن

تو خاک خشک را تر کن،

بعد از آنکه عبدالله خان ازبک خراسان را مورد تاخت و تاز قرار داد. روزی در سیستان گذرش بر قبر رستم افتاد. از روی شماتت این بیت را بخواند:

سر از خاک بر دار و ایران ببین                    به کام دلیران توران زمین

و گفت: ندانم که اگر رستم قادر به گفتار بودی چه می گفت؟

یکی از وزیران او (که ایرانی نژاد بود) گفت: اگر سلطان خشم نگیرد ، من بگویم.

گفت: بگو.

گفت اگر رستم قادر به گفتار بودی ، میگفت:

مردی نزد بایزید رفت و گفت: چرا هجرت نکنی و به سفر بیرون نشوی تا خلق را فایده دهی؟

بایزید گفت: دوستم مقیم است و به وی مشغولم و به دیگری نمی پردازم.

آن مرد گفت: آب که دیر ماند بجای خود، بگندد.